کاوش موضوع تخصیص آب

تخصیص و بازتخصیص آب که برگردان لغات Allocation و Reallocation هستند، بیانگر تقسیم آب بین نیازهای مختلف می‌باشند. تفاوت این دو مفهوم به منسوب بودن یا نبودن آب تقسیم‌شده به نیازهای پیشین بازمی‌گردد. اگر آبی که برای یک نیاز اختصاص داده می‌شود، پیشتر دارای مالک یا منتفعانی بوده که به شکل مستقیم و غیرمستقیم از آب و منافع آن بهره می‌گرفتند، بازتخصیص آب صورت گرفته‌است، در غیر این صورت، می‌توان از مفهوم تخصیص استفاده نمود. اگرچه تخصیص مفهوم جدیدی نیست اما بازتخصیص به نسبت جدید بوده و لذا تعریف بسترهای قانونی و سیاستی لازم در زمینهٔ بازتخصیص به نسبت ضعیف‌تر است. اما تخصیص از گذشته مورد توجه اقتصاددانان بوده و آنها سعی کردند تا نشان دهند که باید تصمیم‌گیری برای تخصیص را از دولت‌ها گرفت و به بازار محول نمود. به دلیل رشد توجهات نسبت به نیازهای محیط‌زیستی و خدمات اکوسیستمی، اکنون تشخیص این تمایز بسیار پیچیده‌تر از گذشته‌است. به‌طور مثال، در گذشته، آبی که از رودخانه‌ها به دریا وارد می‌شد یا سیلاب‌هایی که در دشت‌های وسیع پخش می‌شدند، به عنوان هدررفت آب تلقی می‌گردید و در سیاست‌های آبی تلاش می‌شد تا با تخصیص این آب‌ها به مصارفی همچون شرب، کشاورزی و صنعت از هدررفت آنها جلوگیری شود. اما اکنون با توجه به اهمیت یافتن نقش این جریان‌ها در تنوع زیستی و ارائه خدمات اکوسیستمی به انسان‌ها و نسل بشر (مانند تغذیهٔ آبخوان‌ها یا جلوگیری از تداخل آب شور دریا به آبخوان‌های ساحلی)، چنین جریان‌هایی را به دشواری می‌توان بدون مالک و منتفع قلمداد کرد. اما هنوز با وجود این پیچیدگی، تفکیک قائل شدن بین تخصیص و بازتخصیص، می‌تواند مفید باشد؛ چراکه از طریق تأکید بر این تمایز می‌توان در سیاستگذاری‌ها، توجه تصمیم‌گیرندگان را به خدماتی که منابع آب برای گروه‌های مختلف بهره‌برداران ایفا می‌کنند جلب نمود و از این طریق حقوق آب تمامی منتفعان و بهره‌برداران فعلی و آینده را به رسمیت شمرد. به دلیل در هم تنیدگی دو مفهوم تخصیص و بازتخصیص، برخی از محققین ترجیح می‌دهند تا از کلمهٔ Re)allocation) یا (باز) تخصیص برای انتقال مفهوم استفاده کنند.... بیشتر در ویکی پدیا